«პური — ღვთის მადლი»…ფრთხილად! საფუარი!

საფუარის პურის მავნებლობა შეუძლებელია დაინახო, ამიტომ ძნელია ამის დაჯერება. სამაგიეროდ შეგრძნებები ბევრის მთქმელია.
«პური — ღვთის მადლი»– ასე ამბობდნენ ჩვენი წინაპრები. მაგრამ ისინი არ აცხობდნენ პურს თერმოფილურ საფუარზე, როგორც დღესაა მიღებული. ცნობილ გლეხურ დედდას ამზადებდნენ ჭვავის ფქვილის, ჩალის, შვრიის, ქერის და ხორლისგან. ზუსტად ასეთი დედდები ამდიდრებდნენ ორგანიზმს ორგანული მჟავებით, ვიტამინებით, მინერალებით, ფერმენტებით, პექტინის ფერმენტებით, ბიოსტიმულატორებით.

მაგრამ უკვე რამოდენიმე ათწლეულის განმავლობაში პურს სხვაგვარად აცხობენ. და ამისთვის იყენებენ არა ბუნებრივ დედდას, არამედ ადამიანის მიერ გამოგონილ თერმოფილურ საფუარს, შაქრის მიცენტს. მათი მომზადების ტექნოლოგია — საშინელი, არაბუნებრივია. საცხობი საფუარის წარმოება დაფუძნებულია მათი გამრავლებით თხევად ნოყიერ გარემოში. მელასას აზავებენ წყალში, ამუშავებენ ქლორკირით, ამჟავებენ გოგირდის მჟავით და ა.შ.. უნდა ვაღიაროთ, რომ საკვები პროდუქტის მოსამზადებლად იყებენ საკმაოდ უცნაურ მეთოდებს. მითუმეტეს, თუ გავითვალისწინებთ, რომ არსებობს ბუნებრივი საფუარი, როგორიცაა სვია, ალაო და ა.შ.

თერმოფილური საფუარი, რომელიც გამოიყენება ალკოჰოლის მრეწველობაში, ლუდის ხარშვაში და პურის ცხობაში, ბუნებაში არ გვხვდება. თერმოფილური საფუარი, სამწუხაროდ, უფრო მდგრადია, ვიდრე ქსოვილის უჯრედები. ისინი არ ნადგურდება არც საჭმლის მომზადების პროცესში, არც ნერწყვით ადამიანის ორგანიზმში.

თერმოფილური საფუარი მრავლდება ორგანიზმში გეომეტრიული პროგრესიით და ხელს უწყობს პათოგენურ მიკროფლორას აქტიურად იცხოვროს და გამრავლდეს, აბეჩავებს ნორმალურ მიკროფლორას, რომლის დამსახურებითაც ნაწლავებში სწორი კვებისას შეიძლება გამომუშავდეს В ჯგუფის ვიტამინები და აუცილებელი ამინომჟავები. უხეშად ირღვევა მომნელებელი სისტემის ყველა ორგანოს მუშაობა: კუჭის, პანკრეასის, ნაღვლის ბუშტის, ღვიძლის, ნაწლავის.

კუჭი შიგნიდან არის დაფარული ლორწოვანი გარსით, რომელიც მდგრადია მჟავები მიმართ. თუმცა, თუ ადამიანი ჭარბად მოიხმარს საფუარის პროდუქტებს და მჟავაფორმირებად საკვებს, კუჭი ვერ უწევს მას ხანგრძლივ წინააღმდეგობას . დამწვრობა გამოიწვევს წყლულების ფორმირებას, ჩნდება ტკივილი და ისეთი გავრცელებული სიმპტომი, როგორიც გულძმარვა.
თერმოფილური საფუარის საფუძველზე მომზადებული საკვები პროდუქტების გამოყენება იწვევს ქვიშის შენადენს, შემდეგ კი ქვებს ნაღვლის ბუშტში, ღვიძლში, პანკრეასში, იწვევს შეკრულობას და სიმსივნურ წარმონაქმნებს. ნაწლავებში იწყება ხრწნის პროცესები, ვითარდება პათოგენური მიკროფლორა. ნელდება ორგანიზმიდან ტოქსიკური მასების ევაკუაცია, ყალიბდება გაზის ჯიბეები, სადაც გროვდება ფეკალური ქვები.

ყურადღების ღირსია ფრანგი მეცნიერის, ეტიენ ვოლფის, ცდა.

37 თვის განმავლობაში მას გამოჰყავდა ავთვისებიანი სიმსივნე სინჯარაში სხნარში, რომელშიც იყო ფერმენტირებული საფუარის ექსტრაქტი. იმავე დროს, 16 თვის განმავლობაში ზუსტად იგივე პირობებში გამოჰყავდა ნაწლავის სიმსივნე. ესპერიმენტისას გაირკვა, რომ ასეთ ხსნარში სიმსივნე ორმაგდებოდა და სამმაგდებოდა ერთი კვირის განმავლობაში . აქედან იყო გამოტანილი დასკვნა, რომ საფუარის ექსტრაქტი შეიცავს ნივთიერებას, რომელიც ხელს უწყობს სიმსივნური წარმონაქმნების ზრდას.

შეუძლებელია არ დავსვათ შეკითხვა. სად გაქრა მთლიანი მარცვლეული ფქვილი, რომლითაც აცხობდნენ პურს ჩვენი წინაპრები? მხოლოდ მთლიანი მარცვლეული ფქვილი შეიცავს В ჯგუფის ვიტამინებს, მიკრო- და მაკროელემენტებს და ჩანასახებს, რომელსაც აქვს ფანტასტიური სამკურნალო თვისებები. რაფინირებულ ფქვილს არ გააჩნია არ ჩანასახი, არც გარსი. ბუნებით შექმნილ სამკურნალო მარცვლეულის მაგივრად, ფქვილში ამატებენ ყველანაირ საკვებ დანამატებს, ქიმიური გზით შექმნილ შემცვლელებს, რომლებიც ვერასდროს შეასრულებენ იმას, რაც ბუნებით არის შექმნილი .

რაფინირებული ფქვილი ხდება ლორწოვანი პროდუქტი, რომელიც გუნდასავით აწვება კუჭის ძირს და აბინძურებს ჩვენს ორგანიზმს. რაფინირება — ძვირადღირებული პროცესია, რომელიც კლავს მარცვლის ცოცხალ ძალას. და საჭიროა მხოლოდ იმისთვის, რომ დიდხანს შეინაჩუნოს ფქილის ვარგისიანობა.

ჯანმრთელი ერის აღდგენისთვის საჭიროა დავუბრუნდეთ პურის გამოცხობას ბუნებაში არსებული საფუარით, როგორიცაა სვია და ალაო. პური სვიის საფუარზე შეიცავს ყველა აუცილებელ ამინომჟავას, ნახშირწყლებს, ბოჭკოს, ვიტამინებს Bl, B7, РР; მინერალურ ნივთიერებებს: ნატრიუმს, კალიუმს, ფოსფორს, რკინას, კალციუმს და ასევე მიკროელემენტებს: ოქროს, კობალტს, სპილენძს, რომლებიც მონაწილეობას იღებენ უნიკალური სასუნთქი ფერმენტების ფორმირებაში.

ალბათ, პურის თავთავს ტყუილად არ ეძახიან ოქროს. პური დამზადებული სვის დედდაზე იძლევა მაქსიმალურ წვენსადენ ეფექტს, ანუ აქტიურად გამოჰყავს ნაღვლის ბუშტიდან, პანკრეასიდან, ღვიძლიდან ფერმენტები და სხვა, მომნელებელი სისტემისთვის საჭირო ნივთიერებები, რომლებიც აუმჯობესებენ ნაწლავების მოტორიკას .

 ტრადიციული თეთრი პურის ჯანსაღი ალტერნატივაა მსხვილად ნაფქვავი პური საფუარის გარეშე ქატოსგან.

  ანალოგიურად, პური შეიძლება მოვამზადოთ სახლის პირობებში, ტერმოფილური საფუარის გარეშე.ინტერნეტში შეიძლება მოვიძიოთ პურის გამოცხობის ბევრი რეცეპტი სოდაზე და კეფირზე, ზეითუნის ზეთით, ქატოთი და ბევრი სხვა დანამატებით ( ქიშმიში, კაკალი, და სტაფილოც კი).

ქატო წარმოადგენს მარცვლის მყარ გარსს და ითვლება არასაჭირო პროდუქტად ფქვილის წარმოებაში. მაგრამ ზუსტად ეს მყარი გარსი შეიცავს ძალიან ბევრ სასარგებლო ნივთიერებებს, რომლებიც ჩვენ არ შეგვიძლია მივიღოთ მაღალი ხარისხის ფქვილიდან. გარდა ამისა, ქატო ახდენს მომნელებელი სისტემის ნორმალიზებას, რადგან ბოჭკოს მაღალი შემცველობა აქვს და გამოჰყავს შლაკები. და კიდევ: ქატოს შეუძლია შეკრას ორგანიზმში ქოლესტერინი, სახამებლის გახლეჩის პროცესები კი შეუცვლელია იმათთვის, ვისაც აქვს შაქრის დიაბეტი.